Niet alle tbs'er zijn zwakbegaafd!
Verhalen van Louise, maatschappelijk werker in de tbs-kliniek
Harry zit op een houten bankje in de binnentuin. Wanneer ik vlak bij hem ben vraagt hij: ‘Hé Louise, ben jij mijn maatschappelijk werker?’ Ik knik.
Ik begrijp wel waarom Harry deze vraag stelt. Hij heeft geen netwerk of familie waar hij contact mee onderhoudt. In het verleden heeft hij nog enige tijd gecorrespondeerd met zijn zus, maar hij heeft me nooit toestemming gegeven om con tact met haar op te nemen. Dus we hebben in feite weinig met elkaar van doen gehad.
Ik blijf staan en vraag hoe het met hem gaat. Goed, goed, wimpelt hij met een handgebaar wat af. Om meteen een wedervraag te stellen: ‘Heb jij een boekje geschreven?’ Als ik dat bevestig, mompelt hij dat hij dat al dacht. Ik lijk best op de vrouw op de omslagfoto.
‘Ik ben bang dat mensen na het lezen van jouw boekje toch een verkeerd beeld hebben gekregen van tbs’ers’
Harry vertelt dat hij het boek in de bibliotheek van de kliniek had zien liggen en dat hij het heeft gelezen. Hij vond het boek best aardig. Herkenbaar en zo. Ik vind het natuurlijk fijn om dat te horen en vertel dat de kliniek het uitgegeven heeft om buitenstaanders te informeren over tbs en om zo begrip te kweken voor de mensen die ermee te maken hebben.
Harry kijkt me fronsend aan en aarzelt wat. Dan zegt hij dat hij niet vervelend wil doen, maar dat hij wel een kritiekpuntje heeft, zeker als het boek is bedoeld om mensen te informeren over tbs. ‘Met alle respect hoor, Louise, je schrijft best leuk, maar ik ben bang dat mensen na het lezen van jouw boek toch een verkeerd beeld hebben gekregen van tbs’ers. Je beschrijft ons alsof we allemaal zwakbegaafd zijn, maar dat zijn we natuurlijk niet. Vind je het erg dat ik dit zo zeg?’
Ik vind het natuurlijk niet erg dat Harry dit zegt. Ik vertel hem dat ik zijn kritiek goed ter harte neem en dat ik erop zal letten bij het schrijven van toekomstige columns.
Dus, beste lezers, al heb ik wellicht de indruk gewekt in mijn vorige columns, niet alle tbs’ers zijn zwakbegaafd.
Meer verhalen van Louise lezen?
Louise is schrijfster van het boek 'Technisch mankeert mij niets'.
Met dit boek neemt zij de lezer op een toegankelijke manier mee in de tbs-wereld met al haar dilemma’s. Er zijn moeilijke en confronterende maar ook vele grappige en ontroerende momenten. Het laat zien dat het werken in een tbs-kliniek divers, uitdagend en niet eenvoudig is.
'Technisch mankeert mij niets' is te koop bij Managementboek.nl.