Dank je wel, Maud
Verhalen van Louise, maatschappelijk werker in de tbs-kliniek
Het overkomt me niet vaak, maar vandaag ben ik al chagrijnig voor ik de afdeling op loop. Ik zie op tegen het netwerkverlof van vandaag: ik moet met W. ruim twee uur rijden naar zijn ouders, die overigens alleraardigst en zeer gastvrij zijn. W. daarentegen is dwingend en zelfingenomen.
W. staat me al op te wachten. Ik begroet hem en zeg dat ik nog wat moet overleggen met mijn collega’s en een telefoon tje moet afhandelen. Ik kom hem daarna ophalen. De wijze waarop hij mij staat op te wachten, roept irritatie bij me op. Op het moment dat ik het kantoor van Sociotherapie in loop, gaat mijn telefoon. Het is de thuiszorg met vragen over mijn
moeder. Ik sta ze te woord, hang op en mijn telefoon gaat weer. Een andere instantie met vragen waardoor ik verder moet bellen. En zo ben ik bezig.
Het is pas half negen en ik ben nu al doodmoe, en chagrijnig. W. kijkt door het glas naar mij. Het maakt niet uit waar ik ga zitten of staan, hij blijft me onophoudelijk volgen en oog contact zoeken. En ik raak nog meer geïrriteerd. Ik heb hem toch gezegd dat ik nog iets moet doen en er dan aankom?
‘Het huilen staat me nader dan het lachen.’
Ook in het kantoor is het hectisch. Er is een alarm afgegaan op een andere afdeling. Terwijl niemand nog weet wat er precies gaande is, worden de taken tussen de collega’s al verdeeld en informatie gedeeld over wat er speelt op de betreffende afdeling. En weer gaat mijn telefoon. Het is een buurvrouw van mijn moeder die mijn moeder op de stoep heeft staan. Hoewel het privé is, moet ik actie ondernemen. Ondertussen staart W. naar mij. Het huilen staat me nader dan het lachen.
Ineens voel ik een hand op mijn schouder. Maud staat naast me. Ze kijkt me onderzoekend aan en vraagt of het wel goed gaat. Haar aandacht geeft me lucht. Het lukt me om me te herpakken, de juiste telefoontjes te plegen en redelijk positief gestemd ga ik met W. op verlof. Dankjewel, Maud, voor je zorgzaamheid en collegialiteit.
Meer verhalen van Louise lezen?
Louise is maatschappelijk werker bij FPC de Oostvaarderskliniek en schrijfster van het boek 'Technisch mankeert mij niets'.
Met dit boek neemt zij de lezer op een toegankelijke manier mee in de tbs-wereld met al haar dilemma’s. Er zijn moeilijke en confronterende maar ook vele grappige en ontroerende momenten. Het laat zien dat het werken in een tbs-kliniek divers, uitdagend en niet eenvoudig is.
'Technisch mankeert mij niets' is te koop bij Managementboek.nl.
Meer weblogberichten
Reactie toevoegen
U kunt hier een reactie plaatsen. Ongepaste reacties worden niet geplaatst. Uw reactie mag maximaal 2000 karakters tellen.
Reacties
Er zijn nu geen reacties gepubliceerd.