Verhalen van Louise - Normaal is bijzonder
De portier belt en zegt dat mijn bezoek is gearriveerd. Vandaag komt Jeroen zijn vader voor de allereerste keer in de kliniek bezoeken. Hij is twaalf jaar en heeft ADHD. Hij heeft zijn vader, op een paar keer beeldbellen na, al jarenlang niet gezien.
Zijn moeder en ik hebben Jeroen zo goed mogelijk voorbereid op wat komen gaat en wat hij kan verwachten, zowel in het contact met zijn vader als bij het betreden van de kliniek en de controle bij de ingang door de portier. Jeroen lijkt dat te zijn vergeten: hij vliegt heen en weer onder het detectiepoortje door. Hij wordt laaiend enthousiast als de rode alarmlichten gaan knipperen en alarmbellen afgaan. Jeroen laat zich, noch door zijn moeder, noch door mij, afremmen of sturen.
Dan zie ik zijn blik naar de detectieband gaan. Nog voor ik hem kan grijpen, neemt Jeroen een duik en vliegt de detectieband op, zo ver dat zijn hoofd bijna onder de rubberen flappen verdwijnt. Zijn moeder en ik kunnen hem nog net bij zijn benen pakken en trekken hem van de detectieband af.
‘We kunnen hem nog net bij zijn benen pakken en trekken hem van de detectieband af’
En dan grijpt de portier in, vanachter het glas. Door de intercom zegt hij: “Hé, wat is dat? Wat zie ik daar?” Jeroen staat op slag stil en kijkt verbaasd om zich heen. Waar komt die stem vandaan? Wie is dat? Mijn collega praat rustig door en weet Jeroens aandacht vast te houden. Op een geweldige manier loodst hij het kind door de toegangsprocedure heen.
De volgende dag bedank ik deze collega voor de fantastische wijze waarop hij Jeroen in het gareel heeft gekregen. Hij kijkt me stomverbaasd aan. “Da’s toch normaal”, reageert hij. Ik zeg dat het voor hem misschien wel normaal is, maar in de betreffende situatie voor alle partijen vooral heel goed en fijn was. Mijn collega is merkbaar verlegen met het compliment en mompelt nog wat na.
Deze column is geschreven ter nagedachtenis aan een collega die door ‘gewoon’ zijn werk te doen fantastisch werk leverde. Enkele weken na het voorval met Jeroen is hij, geheel onverwacht, op veel te jonge leeftijd overleden.
Meer verhalen van Louise lezen?
Louise is maatschappelijk werker in de Oostvaarderskliniek en schrijfster van het boek 'Technisch mankeert mij niets'.
Met dit boek neemt zij de lezer op een toegankelijke manier mee in de tbs-wereld met al haar dilemma’s. Er zijn moeilijke en confronterende maar ook vele grappige en ontroerende momenten. Het laat zien dat het werken in een tbs-kliniek divers, uitdagend en niet eenvoudig is.
'Technisch mankeert mij niets' is te koop bij Managementboek.nl.